Η ιστορία της Ιεράς Μονής της Αναστάσεως του Χριστού ξεκινά το 1930, οπότε και ιδρύθηκε ως κοινοβιακό μοναστήρι από ευλαβείς μοναχές. Η Μονή έλαβε το όνομά της προς τιμήν εικόνας της Αναστάσεως του Χριστού, που είχε ως οικογενειακό κειμήλιο ο Ιερομόναχος Ιγνάτιος Πενταράκης εκ Κρήτης, ο οποίος υπήρξε και καθοδηγητής της πίστης των μοναχών, ενώ καθηγουμένη της Μονής υπήρξε η μακαριστή Καλλινίκη Βαρελά με καταγωγή από τις Αχαρνές Αττικής. 

Το 1955 αναγνωρίστηκε επισήμως με βασιλικό διάταγμα ως Ιερά Κοινοβιακή Μονή της Ιεράς Μητρόπολης Κορίνθου. Ωστόσο, μέσα στα επόμενα χρόνια γνώρισε την παρακμή της, καθώς παρέμεινε σχεδόν ερημωμένη, με μόνη κάτοικο την καθηγουμένη της Μονής, η οποία και αναπαύθηκε το 1975. Από το 1975 μέχρι το 1990 λειτουργούσε ως γυναικεία μονή, ενώ το 1990 μετατράπηκε σε Mονή αρρένων  επιδιώκοντας την αναβίωσή της. Πράγματι, η Μονή κατάφερει να επαναλειτουργήσει με επιτυχία, με τους μοναχούς της να διακρίνονται για την ασκητική ζωή και το ήθος τους.

Το κτηριακό συγκρότημα της Μονής σήμερα είναι υπό ανέγερση και περιλαμβάνει το εσωτερικό παρεκκλήσι των «Επουρανίων Δυνάμεων», ενώ άλλα παρεκκλήσια της είναι του «Ευαγγελισμού της Θεοτόκου» και του «Αγίου Φανουρίου». Η Μονή γιορτάζει την ημέρα του Πάσχα, ενώ τιμάται και η μνήμη της Αγίας Ευφημίας στις 16 Σεπτεμβρίου, ημέρα των εγκαινίων του Καθολικού το 1990 και καθιέρωσης λειτουργίας της Μονής ως Μονής ανδρών.